Jamil&Jamila bij de Syrische vluchtelingenkinderen

Dinsdag 2 december (lees hier het verslag van de voorgaande dag)

Wat een dag.
Ik kan het niet anders zeggen.
We stonden al vroeg te wachten op de bus die niet kwam.
Samen met Oscar en zijn medewerkers zouden we naar de weesschool in Kilis gaan.
Uiteindelijk heeft Oscar drie taxi’s besteld en reden we achter elkaar aan naar Kilis.

De sfeer daar voelde al meteen heel anders.
Veel groepen mensen op straat.
Vervallen huizen. Half af. Bouwvallen. Lege casco’s. Veel puin.

 

De avond ervoor had Oscar toen we buiten afscheid namen van de minister een telefoontje gekregen.
Het veiligheidsniveau van het ministerie van familiezaken en cultuur was verhoogd.
Er werd een aanslag verwacht.
Wij hadden daar ’s middags een afspraak.
We besloten de dag van vandaag af te wachten.
En toch werkt zo een mededeling door.
Dan weet je ineens weer des te meer wat je doet en waarom.
Het leek me verstandig dit gisteren nog niet te melden :).

Terug naar vandaag.
De weesschool.
12 klassen met 6-15 jarigen.
Een erg blije directeur. Hij had het boek gelezen. Een en al lof. De kinderen kunnen het zo goed gebruiken!

We delen de boeken uit in de klas.
Het zijn containers.
Van buiten mooi geschilderd.
Van binnen grijs en grauw.

De kinderen zingen.
Heel hard.
Het klinkt niet als een kinderliedje.
Kinderen met grote littekens in het gezicht.
Die zie je. De rest niet.
Ze hebben niks meer en leven in grote armoede.
De vaders zijn overleden.

Na het bezoek wandelen we over de straat.
We zien een groep mensen met volle witte tassen.
Van die puinzakken.
De sfeer is gespannen.
Ze maken ruzie en vechten als de een de tas van de ander pakt.
Syrische vluchtelingen.
Ze zijn 1 km verderop de grens over gekomen.
De oorlog uit.

Ik ben stil.

Wordt vervolgd …

Koop het boek Jamil & Jamila! Voor ieder verkocht boek stuurt Esther een extra boek naar de Syrische vluchtelingenkinderen!