Caren, vrouw van Philip en moeder van Dex en Vesper, is net 44 geworden als ze in 2013 de diagnose meningeoom krijgt. Eindelijk een reden waarom ze met één oog slecht ziet! Het is de start van een lange reis van een gezond en rijk leven met veel en hard werken, naar een leven van volledige en duurzame arbeidsongeschiktheid. Ze neemt je mee in 10 jaar van bezoeken aan specialisten, behandelingen, lieve zorgverleners, teleurstellingen verwerken én de mooiste momenten vieren. Beleef samen met de ‘Carentjes’ in haar achterhoofd, hoe ze de diagnose en de behandelingen van een tweede tumor verwerkt. Als kers op de taart, krijgt ze er ook nog poly-artrose bij, haar gezondheid, haar werk, alles gaat kapot.
Wat als je lijf je zó in de steek laat, dat eerst werken met je hoofd niet meer lukt en daarna ook fysiek werk niet meer gaat? Soms lijkt het uitzichtloos, maar Caren zet door en raakt verstrikt in een lange strijd met het UWV. Alle ervaringen van 10 jaar diepe downs en soms hoge ups, veranderden haar levensmotto van ‘haal alles uit het leven’, naar ‘Vier Altijd Alles’. Want, uiteindelijk weet ze toch het juiste antwoord op de belangrijkste vraag van het UWV: ‘Kunt u cavia’s aaien?’
Caren Bode (1969), deze Amsterdamse is een rasechte optimist die incasseert, accepteert en doorgaat. Ze viert altijd alles, het liefst met goede champagne. Nadat zij in Amsterdam de Hotelschool deed, volgde een grote carrière als HR manager, daarna maakte ze als zelfstandig ondernemer croquetten. Tegenwoordig is ze volledig en duurzaam arbeidsongeschikt. Werken lukt niet meer, dit boek schrijven was therapie. Maar, misschien volgt er nog wel een boek…
joostvanschaik@outlook.com (geverifieerde eigenaar) –
Ik heb dit boek in twee dagen uitgelezen – en het had er één kunnen zijn als ik niet ook nog had moeten slapen tussendoor. Indringend verslag van iemand die in de oncologische medische molen terecht komt, niet bepaald steun van een werkgever krijgt – terwijl ze alles geeft, zoveel dat je denkt “mens doe kalm aan, je hebt %#$% een hersenoperatie gehad”, daarna zo ongeveer in een loopgraven oorlog terecht komt met het UWV – en tóch overeind blijft. Het klinkt als een drama verhaal waar je heel droevig van wordt, en soms werd ik dat ook, maar het optimisme en de strijdlust lift je er dan weer uit (net als Caren dat zelf deed). Net zo vaak is het verhaal echt hilarisch, met name als ze de soms volstrekt slapstick scenes in ziekenhuizen en de volstrekt idiote interacties met het UWV beschrijft, maar ik had het echt niet meer als ze beschrijft hoe de ‘Carentjes’ in haar hoofd werken. Bij het deel waar ‘funny socks’ langskomen moest ik echt keihard lachen, omdat mijn eega ook in de zorg werkt en dat is heel herkenbaar. Enfin, no more spoilers. Ga het maar gewoon zelf lezen. Het is geen makkelijk boek, geen gezellig romannetje, maar wel een echte page turner. Caren is een rasvertelster.
Guus –
Tja, wat moet ik zeggen. Wat een rollercoaster… Wat kan het leven toch wendingen krijgen die je van te voren niet zag aankomen. Ik ken Caren vanuit een vroegere werkomgeving. Caren en ikzelf voeren op dit moment niet meer hetzelfde beroep uit. Ook ik heb mijn loopbaan om moeten gooien. Natuurlijk zijn onze situaties volstrekt anders. De grootste gemene deler is acceptatie. Acceptatie bij het UWV, zit je de boel nu te bedonderen of spreek je de waarheid…, maar bovenal acceptatie van jezelf. Caren heeft dat vreselijk goed beschreven. Als HR-manager was ze altijd een kei om weer eens bij te zuchten. In haar boek zucht ze nu over wat ze zelf is overkomen. Hoe goed om dit van je af te schrijven. Maar ook fijn voor de zovele lezers die in een gelijksoortige situatie komen, zitten of hebben doorlopen. Het is een boek over deze maatschappij, de regeltjes, de verzekeringen… maar waar het echt om gaat is de mens. En Caren heeft dat keer op keer bij haar herwonnen. Lezen zou ik zeggen.
Tanja (geverifieerde eigenaar) –
Toen ik het boek uit had, was ik even stil. Wat een verhaal! Je zou bijna denken dat het verzonnen was, maar niets is minder waar. Respect voor deze dame! Ze heeft een strijd gestreden voor haar gezondheid, voor rechtvaardigheid, voor haarzelf. En zonder klagerig te worden of bij de pakken neer te gaan zitten.
Het is vlot geschreven, een open en eerlijk verhaal. Met een lach en een traan gelezen. Een aanrader.
Madeleine de Smaele –
Caren heeft met ‘Vier Altijd Alles’ een indrukwekkend verhaal neergezet dat door de vlotte en openhartige schrijfstijl de lezer meeneemt vanaf de eerste pagina. Het vertelt Caren’s persoonlijk verhaal van diagnose naar diagnose, over vallen en weer opstaan, maar vooral over veerkracht en lichtpuntjes zien (ook als het zicht daarop beperkt is).
De combinatie van humor, emotie en ernst zorgt ervoor dat de boodschap niet alleen herkenbaar en inspirerend is, maar ook aangenaam om te lezen.
‘Vier Altijd Alles’ is méér dan een persoonlijk verhaal; het is een bron van inspiratie en herinnert ons eraan om ook de kleine momenten in het leven te waarderen en te vieren!