Enige tijd geleden is het kinderboek van Marianne Leerkes uitgekomen, het mysterie van het burgemeestershuis. Esther, uitgever bij Droomvallei Uitgeverij, heeft een aantal vragen voor Marianne over haar boek het het schrijfproces.

Hoe kwam je op het idee voor het mysterie van het burgemeestershuis?

In mijn jeugd had ik het verhaal van het paarse sjaaltje al bedacht. Nog niet specifiek over het burgemeestershuis. Dat kwam pas toen ik het in november 2021 voor NaNoWriMo begon te schrijven, dat is een schrijfchallenge voor schrijvers, waar je elke dag ongeveer 1600 woorden voor moet schrijven en dan heb je na die maand ongeveer 50000 woorden geschreven. Dat heb ik niet helemaal gehaald, maar het grootste gedeelte van mijn verhaal stond toen. Door het dagelijkse schrijven ontspon het verhaal zich vanzelf in mijn hoofd. Het idee om een boek van mijn jeugdverhaal te maken, kwam van mijn zusje, die ik het verhaal vroeger uit mijn hoofd vertelde.

Is het huis in het verhaal gebaseerd op een echt huis dat je kent?

Nee, het is puur fantasie. De trap in de hal sprak erg tot mijn verbeelding en de ronde torens ook. Dit jaar zag ik voor het eerst mijn trap in een muziekstudio in Dalfsen dat bij een feestlocatie hoort. Het was precies de trap uit mijn boek. De inbouwkasten kwamen in oudere huizen vaker voor en ook dat veel lagen behang over elkaar geplakt werden.

Waarom heb je gekozen voor een verhaal dat zich deels in het verleden afspeelt?

Ik ben altijd erg geïnteresseerd in geschiedenis. Vroeger en nu ook. Zelf lees ik ook graag historische verhalen en ik vind het leuk om kinderen spelenderwijs een les mee te geven. Ook denk ik dat het verhaal een extra spannende laag meegeeft.

Hoe heb je je verdiept in het leven van de kinderen vijftig jaar geleden?

Dat is niet zo moeilijk. Ik was destijds zelf een kind van ongeveer die leeftijd. Dus veel uit eigen ervaring, maar ik heb ook dingen opgezocht of het klopte met mijn herinneringen.

Welke personages lijken het meest op mensen die je in het echt kent?

Nova heeft veel van mezelf, onbewust heb ik haar mijn karakter gegeven. Interesse in geschiedenis en archeologie. Ik wilde vroeger graag bij zo’n archeologie-club en had me er al voor opgegeven. Toen kwam er een zaterdagbaantje tussen en is het er niet meer van gekomen. Sven heeft wel wat van mijn kleinzoon Luuk, ook zo onbesuisd en druk. En het niet stil kunnen zitten aan tafel, dat deed me aan mijn zoon denken. Sophie heeft dezelfde naam als mijn kleindochter, hoewel onze Sophie niet zo bang is uitgevallen, maar een ijdeltuit is het wel een beetje.

Wat vond je het lastigst om te schrijven aan dit boek?

Eigenlijk vond ik niets extreem lastig. Door het dagelijkse schrijven in november, kwamen de woorden vanzelf en ook de verschillende oplossingen voor de problemen. Of het moet zijn, dat ik de situatie in 1610 na moest kijken. Op internet heb ik opgezocht hoe Scheveningen er destijds bij lag en waar de kustlijn lag. Door de verschillenden vloedgolven veranderde dat nogal.

Hoe lang heb je aan dit boek gewerkt, van eerste idee tot publicatie?

Van november 2021 t/m maart 2025. Het herschrijven nam ook nog wat tijd in beslag. Er moest een verhaallijn sneuvelen en daardoor veranderde er wat in het gehele verhaal. Tussendoor lag het ook weleens stil, was ik met mijn thriller voor volwassenen bezig, of was het manuscript naar proeflezers en manuscriptbeoordeling. En de periode om een uitgever te vinden en de periode tot publicatie nam ook enige tijd in beslag.

Wat zou je willen dat jonge lezers meenemen uit het verhaal?

Allereerst hoop ik dat ze er plezier aan beleven en spannend genoeg vinden om het in één ruk uit te lezen. En misschien herkennen ze zich in de kinderen, waar ik ook gebruikt heb gemaakt van o.a. jalouzie en pestgedrag. Als ze daarnaast een stukje geschiedenis meekrijgen is dat meegenomen.

Is er een scène of moment in het boek waar jezelf extra trots op bent?

Ja, meerdere scènes en momenten. Het moment dat Inge toch niet naar hun eigen tijd is gereisd en dat Nova beseft dat Inge een soort tussenlanding heeft gemaakt. Het wordt in het verhaal geïllustreerd door het keilen met een steen. Het volgende moment (scène) waar ik trots op ben, is dat Inge als volwassen vrouw terugkomt in het huis en dat de vermissing klaarblijkelijk niet echt heeft plaatsgevonden, doordat de kinderen Inge teruggehaald hebben. Vandaar dat Inge het zich niet herinnert, maar dan eventjes toch wel … Inge tast met haar vingers over de inscriptie in de kast.

Komt er nog een vervolg of een ander boek met Nova en Sven?

Ik denk dat Nova nog meer avonturen kan beleven. Nova en Sven zijn nog maar pas verhuisd en het huis is nog niet helemaal verkend. Bovendien gaat ze met Sophie bij de archeologie-club. Misschien ontdekt ze daar nog veel meer over het huis en het verleden van Scheveningen …

Esther, ik wil je bedanken voor de leuke vragen die je over mijn boek bedacht hebt. Ik vond het leuk om ze te maken en hoop dat de lezers het interview verhelderend vinden.