Waar is dat visum gebleven?

Vervolg van de reis van Elsbeth en Esther naar Gaziantep en Kilis om de boeken Jamil &Jamila te brengen.

Zaterdag 29 november

Gisterenochtend kwam ik er achter dat mijn rugzak vier vakken heeft in plaats van drie. Ik vond het al zo raar dat in zo een grote tas zo weinig paste.

Alles dus weer herpakt en gelukkig ook ruimte voor een boek voor mezelf.

Op Schiphol de jongens gedag gezegd die hun hele weg naar huis smsjes hebben gestuurd met veel kusjes enzo. Hoe fijn is dat! Ik stond ondertussen alle vakken van mijn tas te onderzoeken op jacht naar het uitgeprinte visum voor Turkije. Nergens te vinden. Zonder dat mag je het land niet in. Gelukkig wilden de heren van de marechaussee het voor me uitprinten. En wat pak ik hier in Gaziantep als eerste uit mijn tas … tja 🙂 Natuurlijk mijn visum.

De reis ging prima. Alhoewel wij wel denken dat na de landing in Istanbul de remschijven en banden direct vervangen moesten worden. We verbaasden ons over de stewardessen die de hele vlucht met stapels wisselgeld door het vliegtuig renden.

Een aantal cultuurverschillen ervaren. Toen mijn buurman in het vliegtuig naar gaziantep met zijn handen naar mij wapperende, woof ik terug met de mijne: ja, ik plof ook. Oscar had gezegd dat we een heel eind zouden komen met onze handen en voeten, ¬†ook al kenden wij de taal niet. Dat klopt dus, dacht ik. Tot ik een elleboogstoot van Elsbeth in mijn zij kreeg. “Dat betekent hartelijk welkom in mijn land, Esther, niet wat is het warm in het vliegtuig. Hij boog met zijn hand op zijn hart naar je”. Ai.

Afijn. De boeken zijn in Gaziantep. Wij ook. We gaan zondag kennis maken met de medewerkers van Oscar. Hier in de stad wonen 300.000 syrische vluchtelingen. Een aantal gaan we ontmoeten. En we mogen naar de Hamman.

Wordt vervolgd 🙂