In het najaar van 2023 verscheen bij Droomvallei Uitgeverij het boek Koekoekskruid van Mitzie Klumper. Maya heeft haar geïnterviewd, het is bewerkt door Esther. Veel leesplezier!
Kan je iets over je boek vertellen?
De grote thema’s van het boek zijn zoeken, thuiskomen en ontworteld blijven. Het gaat over hoe het
voelt om geadopteerd te zijn. Maar niet alleen dat; een drietal verhaallijnen gescheiden door tijd en
plaats, lopen door elkaar en komen uiteindelijk bij elkaar.
Waarom heb je dit boek geschreven?
Ik ben zelf geadopteerd en na de dood van mijn biologische vader, vroeg mijn oom hoe ik hem
eigenlijk had gevonden. De (bizarre) zoektocht naar mijn biologische ouders is de basis geworden
voor één van de verhaallijnen in Koekoekskruid. Daarnaast wilde ik ook antwoord geven op de vraag
waarom ik mij zo enorm thuis voelde in Nieuw-Zeeland, waar ik tien jaar heb gewoond.
Waarom heb je gekozen voor een fictieve roman en niet een volledig autobiografisch verhaal?
Koekoekskruid is wel degelijk gebaseerd op mijn eigen ervaringen, maar omdat het verhaal om meer
aspecten van ontworteling gaat, heb ik ook fictieve personages en situaties toegevoegd.
Hoe lang heb je erover gedaan om het te schrijven?
Al met al ongeveer twee jaar, waarvan zeker de helft is besteed aan onderzoek. Daarna heb ik nog
zeker wel een aantal maanden gewerkt aan het schaven, weggooien en opnieuw schrijven van
bepaalde delen.
Werd je al schrijvend een bepaalde richting in geduwd? Of had je voordat je begon al een
duidelijke opzet in je hoofd?
Ik wist van tevoren wat het begin en het eind zou zijn en ongeveer langs welke route mijn verhaal
zou lopen, maar ik kwam al schrijvend op andere paden die ook interessant waren. Ik denk wel dat
het belangrijk is om te weten waar je verhaal naartoe gaat, dat houdt je op koers.
Hoeveel onderzoek heb je gedaan voordat je begon met schrijven?
Heel veel onderzoek! Het deel dat over Nieuw-Zeeland en de Maori stam in 1868 gaat, was een echt
project. Zo heb ik musea en plekken in het land bezocht en dagen in de bieb doorgebracht met
boeken over zeilboten in 1868. Ik heb zelfs rechtbankdossiers doorgenomen, met een Maori
stamhoofd gesproken en veel andere mensen geïnterviewd.
Is het resultaat geworden zoals je in eerste instantie voor ogen had? Of is het gaandeweg nog heel
anders geworden?
Het is veel mooier geworden dan ik had durven dromen. Ik heb uiteindelijk drie verhalen geschreven,
die allemaal met elkaar te maken hadden. Toen die allemaal af waren, heb ik de verhalen opgeknipt
en door elkaar geweven. Ik denk, dat het boek daardoor veel interessanter is geworden. Tot nu toe
krijg ik veel enthousiaste reacties terug van de lezers, die deze vorm heel prettig en boeiend vinden.
Wat hoop je dat lezers uit jouw boek zullen halen? Is er bijvoorbeeld een achterliggende gedachte
of boodschap?
Ik hoop dat lezers meer inzicht krijgen in de problematiek van adoptie; wat het echt doet met de
geadopteerde. Onlangs schreef een lezer in een recensie op ‘Koekoekskruid’ dat zij ”nooit had
geweten dat adoptie zo heftig kan zijn voor een kind”. Ook mijn liefde voor Nieuw-Zeeland en de
Maori inspireert veel mensen. Wanneer je je lezer echt weet te raken, dan is het voor mij geslaagd.
Wat zijn jouw toekomstplannen met betrekking tot jouw schrijven?
Ik ben nu bezig met een bundel korte verhalen die allerlei aspecten van het hart belichten, zoals
rouw, wraak, spijt, jaloezie, etc. Een van deze verhalen is afgelopen december als muziektheaterstuk in Utrecht opgevoerd! Daarnaast ben ik ook bezig met een boek over mysteries die iets te maken hebben met 19 e -eeuwse componisten. Dat zijn waargebeurde situaties met een beetje fictie.
